ประสบการณ์หลอนในโรงเรียน (คืนที่ 2)

“งั้นเมย์เดินไปปิดไฟนะ” เมย์พูดพร้อมเดินไปมุ่งหน้าไปที่ห้องเล็กในห้องสมุดซึ่งมีสวิทส์ไฟอยู่
จากนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงข้อความเข้ามือถือของต็อด
ต็อดหยิบมือถือขึ้นมา และงง เพราะเบอร์มือถือที่ส่งมาคือเบอร์เมย์“เห้ย อะไรเนี่ย เมย์ส่งข้อความมา ก็เพิ่งเดินไปปิดไฟนิ สงสัยเมย์ไปโดนมือถือแน่เลย” ต็อดพูด
แล้วต็อดก็ถึงกับหน้าถอดสี เหงื่อออกมาทันที

“เห้ยเป็นอะไรวะต็อด” เอ็มพูด เพราะเห็นหน้าต็อด

“เป็นข้อความจากเครื่องเมย์ ส่งมาว่า” ต็อดพูดพร้อมกับกำลังจะอ่านข้อความ

“ต็อด เราลืมดินสอแท่งเก่งของเราไว้ที่โต๊ะ ฝากเก็บไว้ให้เราด้วยนะ
ตอนนี้เราอยู่บนรถแท็กซี่แล้ว ฝากไว้ที่ต็อดก่อนแล้วกันนะ รีบกลับด้วยละ” ต็อดอ่านข้อความ

“อ้าว เมย์อยู่บนรถแท็กซี่แล้ว... เห้ย ก็เมื่อกี้...” เอ็มพูดต่อ แต่ยังไม่ทันจบประโยค
ไฟก็ดับลง

“เห้ย ๆๆ ชิบหายแล้ว” เอ็มพูด จากนั้นทั้ง 4 คนก็จับมือกันแน่น ตัวสั่นหงึกๆ

“กูบอกพวกเมิงแล้ว ฮือๆๆ” บูมพูด พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาท่าทางซะอื้น

“พวกเรา ค่อยๆ เดินออกไปเหอะวะ” เพชรพูด พร้อมกับค่อยๆ จับมือกันเดินออกไปจากห้องสมุดช้าๆ
เสียงผู้หญิงเย็นๆเอื่อยๆ ก็ดังขึ้นมาจนได้ยินเข้าหูทั้ง 4 คนว่า
“ไม่รอเมย์หน่อยหรอ”
ทุกคนไม่หันกลับไป แล้วยังเดินต่อไปช้าๆ ไม่มีใครกล้าหันกลับไปหรือแตกกลุ่มจากเพื่อน

“เอาไงดีอะ พวกเมิง” บูมพูดด้วยเสียงสะอื้นเพราะร้องไห้

“กูไม่รู้เว้ย ค่อยๆเดินไป อย่าแยกกันก็แล้วกัน” ต็อดพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นเช่นกัน
เมื่อทุกคนเดินไปถึงบันได ก็เห็นผู้หญิงใส่ชุดขาว นั่งอยู่ที่บันไดขั้นบนสุดของชั้นที่อยู่ระหว่างชั้นสามและสี่

“เห้ย อย่ามองไปที่ชั้นบนนะ ค่อยๆตามกูมา” ต็อดพูดพร้อมกับเกาะๆกันเดินลงบันได เนื่องจากต็อดเห็น
ในขณะที่ทุกคนกำลังค่อยๆลงบันไดอยู่นั้น ก็มีของกลิ้งตามลงมาผ่านหน้าทั้งสี่คน
ไปหยุดอยู่ที่ชั้นระหว่างชั้นสองและสาม

“เห้ย อะไรวะ” เพชรพูดขึ้นมา
เมื่อทุกคนมองไป ถึงกับตกใจ เพราะนั่นเป็นหัวของผู้หญิง หน้าขาวซีด ที่กำลังจ้องมาที่สี่คนนั้น

“อ้ากก อ้ากกกกกก” ทุกคนร้องขึ้น ยกเว้นต็อด

“เห้ยๆๆ เงียบๆ แล้วอย่าแตกกลุ่ม” ต็อดพูดตะโกนขึ้นมา แล้วทุกคนก็เงียบลง

“ใจเย็นๆ เราไม่ได้ลบหลู่ เราค่อยๆ เดินของเรา ลงไป อย่าวิ่งนะเมิง” ต็อดพูด
ทุกคนๆ ค่อยๆเดินลงไป ตาจากหัวนั้น จ้องไปที่ทั้ง 4 คนเขม้ง
เมื่อเดินถึงระหว่างชั้นสามและสอง ก็ได้เดินอ้อมหัวนั้นที่คอยจ้องตลอดเวลา
ขณะกำลังจะลงไปที่ชั้นสอง ทั้งสี่คนถึงกับอึ้งอีกครั้ง“แม่งเอ้ย ไม่ไหวแล้วนะ” บูมพูดขึ้น พร้อมร้องไห้โฮออกมา
เมื่อพบว่ามีผู้หญิงใส่ชุดขาว นั่งอยู่ที่ขั้นล่างสุดของบันไดชั้นสอง พิงกับราวบันได ในสภาพไม่มีหัว

“ใจเย็นๆเว้ย เราก็แค่ค่อยๆเดินลงไป อีกชั้นเดียวเอง” ต็อดพูดพร้อมเดินเกาะกันสี่คนต่อไป
เมื่อเดินลงไปผ่านถึงขั้นที่ร่างนั้นนั่งพิงอยู่ ร่างนั้นก็ล้มลงมาด้านข้าง พิงเข้ากับตัวของบูมทันที!!!

“อ้ากก อ้ากกกกก” ทุกคนร้องขึ้น พร้อมกับผลักร่างนั้นออก แล้วปล่อยมือจากทุกคน
แล้ววิ่งลงชั้นหนึ่งโดยไม่คิดชีวิต
เมื่อทุกคนเห็นเช่นนั้นก็ไม่รอช้า รีบวิ่งไปร้องไปทันที
แล้วสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อทุกคนมาหยุดอยู่ที่ชั้นหนึ่งตรงบันได
เพราะตึกนี้บันไดด้านขวาของตึกจะปิดประตูบานเลื่อนใหญ่ลง

“โห่เอ้ย กูไม่ไหวแล้วนะ กูไม่เอาแล้ว กูจะอยู่ตรงนี้แล้ว” บูมพูดแบบคนร้องไห้ฟูมฟาย

“เอาไงดีวะ เราจะขึ้นไปสอง แล้วเดินไปบันไดซ้ายมั้ยอะ” ต็อดถามทุกคน

“กูไม่รู้เว้ย กูจะไม่ไหวแล้วเนี่ย” เอ็มพูดขึ้นมา

“กูไม่ไปไหนทั้งนั้น กูจะอยู่ตรงนี้ถึงเช้า” บูมบอกเพื่อนๆ ด้วยความมั่นใจ

“นั่น นั่น ช่วยด้วยยย” เพชรตะโกนเรียก เมื่อเห็นคนอยู่ข้างนอกไกลๆ

“ช่วยด้วยยย” ทุกคนช่วยกันตะโกนเรียก ในที่สุดเสียงก็ถึงคนๆนั้น
แต่ดูเหมือนว่าคนนั้นจะหาต้นตอของเสียงไม่เจอ ทุกคนจึงช่วยกันตะโกน

“ช่วยด้วยยย อยู่ในตึก เราอยู่ในตึก” ทุกคนร้องขอความช่วยเหลือต่อไป
คนนั้นจึงเดินไปมาสักพัก ก็พบว่าต้นตอของเสียงอยู่ในตึกแล้วค่อยๆเดินเข้ามา

“แม่งเอ้ย มีคนมาช่วยแล้ว พวกเราอยู่ตรงนี้แหละ รอดแล้ว” บูมพูดขึ้น

“พวกเธอเข้าไปทำอะไรอะ อยู่อะไรกันดึกๆ” เสียงผู้หญิงที่ทุกคนร้องเรียกตะโกนกลับมา
พร้อมกับเดินเข้ามาเรื่อยๆ

“พวกเราติดอยู่ในนี้ พวกเราเจอผี ช่วยเราด้วย” บูมตะโกนออกไป
ทุกคนถึงกับถอยออกจากประตูบานเลื่อน เมื่อพบว่าผู้หญิงที่เดินเข้ามาจะช่วยพวกเขา
ไม่มีหัว !!!!

“มีอะไรให้ช่วยหรอ” เสียงจากผู้หญิงไร้หัวนั้นพูดแบบเย็นๆ

“ฮืออออ กูไม่ไหวแล้ว” บูมฟูมฟายขึ้น
ทุกคนลากบูมที่สภาพหมดแรง ถอยไปหยุดตรงชั้นระหว่างชั้นหนึ่งและสอง

“ไม่ไหวแล้ววะ ฮือๆๆ” ทุกคนร้องไห้ กอดกันแน่น เมื่อบันไดชั้นบนสุดของชั้นสอง
ก็เห็นศพไร้หัวพิงอยู่ที่ราวบันได

“ฮือๆๆ” ทุกคนร้องไห้กอดกันแน่น หลับตาไม่สนอะไรทั้งสิ้น
จากนั้นดังปาร์ฏิหารย์ ไฟก็ติดขึ้น

“อ้าวๆ พวกเธอเป็นอะไรไปนะ กอดกันร้องไห้อยู่ได้” เสียงคุ้นหูของทั้งสี่คนดังมาจากชั้นสอง
เมื่อทุกคนลืมตาขึ้น ก็พอว่าศพนั้นหายไปแล้ว ทุกคนดีใจรีบวิ่งขึ้นไปหาคนนั้นทันที

“อาจารย์พงษ์ เราเจอผี พวกเราโดนผีหลอก” ต็อดรีบพูดขึ้น

“ผีเผอ อะไรพวกเธอละเนี่ย มืดค่ำไม่ยอมกลับ มาร้องโวยวายขอความช่วยเหลืออีก”
อาจารย์พงษ์พูดขึ้น

“ฮือๆๆ พวกเราโดนผีหลอกครับ เราจะออกไปแล้วประตูก็ปิดครับ” ต็อดบอก

“แล้วทำไม ไม่ลงบันไดซ้ายละ บันไดซ้ายไม่ได้ปิด เอ้อ”
จากนั้นอาจารย์พงษ์ก็พาทั้งสี่คน เดินไปบันไดซ้าย แล้วทุกคนก็ไหว้อาจารย์พงษ์ แล้วเดินตั้งท่าออกจากโรงเรียน

“ดีนะเมิง อาจารย์พงษ์ยังไม่กลับ ไม่งั้นนะ” บูมพูด

“แล้วอาจารย์แก ทำไมยังไม่กลับวะ แกรู้ปล่าวว่ามีผี” ต็อดพูด
จากนั้นทุกคนก็กลับบ้าน
วันรุ่งขึ้นเป็นวันสอบแอดมิชชัน หลังสอบเสร็จอีกหนึ่งวัน ทุกคนเข้ามาในโรงเรียนไปหาอาจารย์พงษ์
เพื่อที่จะไปขอบคุณแกอีกครั้ง

“อาจารย์ พวกเราขอบคุณอาจารย์นะครับ วันนั้นที่มาช่วยเราไว้” บูมพูด

“วันไหนอะ” อาจารย์ตอบมาแบบงงๆ

“ก็วันที่เราโดนผีหลอก สองวันก่อนตอนกลางคืนไงครับ” ต็อดพูดต่อ

“ไม่นิ วันนั้นอาจารย์ยังอยู่สัมมนาที่ต่างจังหวัดอยู่เลย อาจารย์เพิ่งกลับวันนี้” อาจารย์ตอบมา
ทุกคนหันมามองหน้ากัน ถึงกับอึ้ง จากนั้นก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้อีก...