ซ่อนแอบเป็นเหตุ คืนที่ 2

“งั้นมึงก็เอาไอ้โต้งไปช่วยหาละกัน ฮาๆๆ มึงนับ พวกกูจะได้ไปซ่อน” บอลพูดพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย
ทุกคนเลยเล่นซ่อนแอบกันในตึก ฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกเลย เมื่อเวลาผ่านไปถึง 4 โมงกว่าๆ ทุกคนก็เล่นไปได้ 2-3 ตาแล้ว

“เห้ย กูว่าตาต่อไปอะ ใครโดนหาเจอเป็นคนแรกโดนลงโทษดีกว่าปะวะ ฮาๆๆ” บอลเสนอความคิดนี้ขึ้น

“ลงโทษอะไรวะ” เพื่อนคนอื่นถามขึ้นมา

“วิ่งรอบสนาม 10 รอบเป็นไง เอาให้หอบเลย ขำๆ แต่ตานี้กูหา กูรอดนะ ฮาๆๆ” บอลพูดพร้อมหัวเราะ

“ได้ เอางี้ ถ้ามึงหาได้ไม่ครบ มึงไปวิ่งเป็นเพื่อนคนที่โดนคนแรก ตกลงนะ” เกมพูด

“เออ เอาดิ ขำๆ ไม่คิดมาก” บอลตอบ
ทุกคนเริ่มหาที่ซ่อนตัว โต้งกับเกม ไปซ่อนตัวอยู่ที่ชั้น 3

“ซ่อนไหนดีวะ ให้กูวิ่งรอบสนาม 10 รอบ ไม่ไหวนะมึง” โต้งพูดกับเกม

“มึงหาที่ซ่อนไปแล้วกัน เดี๋ยวกูไปชั้น 4 ฮาๆๆ ถ้าโดนจับแล้วก็โทรบอกกูแล้วกัน” เกมพูด

“เออๆ มึงก็ด้วยอะ” โต้งตอบ แล้วทั้ง 2 ก็แยกกันไป เกมขึ้นไปชั้น 4 โต้งอยู่ชั้น 3
ตอนนี้ทั้งตึกก็ยังมีคนพลุกพล่านเต็มไปหมด เพราะเป็นเวลาแค่ประมาณ 4 โมงกว่า และฝนก็ตกกลับบ้านกันไม่ได้
โต้งไปข้างห้องที่เรียนอยู่ซึ่งเป็นห้อง ทดลองวิทยาศาสตร์ ในห้องนี้มีแอร์ และมีเด็กนักเรียนหลายคนที่อยู่ในห้องนี้ นั่งทำงานอยู่
โต้งจึงเข้าไปแอบอยู่ในตู้ เก็บของหลังห้อง ในตู้เก็บของ มีรูให้สามารถมองออกมาจากตู้ได้
โต้งมองออกไปเห็นบอลซึ่งเป็นคนหาเดินเข้ามา โต้งจึงรีบนั่งก้มตัวต่ำเข้าไว้ โต้งนั่งอยู่ในนั้นอยู่นาน ด้วยแอร์ที่เย็นอยู่แล้ว
.....ทำให้โต้ง....เผลอหลับไป....
โต้งตื่นขึ้น แล้วหยิบมือถือขึ้นมาดู โต้งตกใจมาก เพราะว่ามีสายไม่ได้รับถึง 16 สาย
เป็นสายของเกม 12 สาย เนื่องจากโต้งลืมเปิดเสียงมือถือหลังจากประชุมเสร็จ

“ชิบหายละ กี่โมงแล้ววะ” โต้งเปิดมือถือขึ้นมาดู ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบจะ 1 ทุ่มแล้ว อีกแค่ 9 นาที

“เห้ย จะทุ่มแล้วนิหว่า ซวยแล้ว” โต้งตกใจ รีบเปิดตู้เก็บของออกมา
ในห้องมืดมาก ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว โต้งรีบวิ่งออกมาจากห้อง ฝนที่ตกก็หยุดแล้ว
ที่เปลี่ยนไปคือ ฟ้าจากที่เคยครึ้มเพราะเมฆฝน ตอนนี้กลับมืดสนิทเพราะเวลากลางคืน
แต่ตึกทั้งตึกยังคงสว่างอยู่ เพราะไฟทั้งตึกในส่วนของระเบียงอยู่ด้านล่างชั้น 1 ภายนอกตึก
โต้งรีบวิ่งลงบันได ที่ด้านริมฝั่งซ้ายของตึกทันที เพราะกลัวจะถึง 1 ทุ่ม แล้วตึกจะปิด
เมื่อลงมาถึงชั้น 2 กำลังจะถึงชั้น 1 ก็เห็นบอลรออยู่ด้านล่างที่บันไดชั้น 1

“เห้ย หายหัวไปไหนวะ เล่นจนคนอื่นกลับหมดแล้วเนี่ย นี่กูก็จะกลับแล้วนะ กูกลัวยามมาปิดตึก เลยมายืนรอจนยามมาปิดตึกก่อน คนอื่นคิดว่าพวกมึงเลิกเล่นกันหมดแล้ว” บอลพูดด้วยสีหน้าจริงจัง กึ่งโมโห

“โทษที กูลืมเปิดเสียงมือถือ พึ่งจะเปิดเนี่ย” โต้งพูด

“เออ แล้วไอ้เกมอะ” บอลพูดขึ้นมาอีก

“มันยังไม่ลงมาเหรอวะ กูกับมันอยู่คนละที่นะ” โต้งบอก พร้อมสีหน้าตกใจ
โต้งหยิบมือถือมาจะโทรหาเกม เห็นข้อความจากเกมที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน

“มีข้อความวะ” โต้งพูด

“ช่วยกูด้วย กูอยู่ชั้น 4 ในตู้เก็บของ กูออกไปไม่ได้” โต้งอ่านข้อความ

“ชิบหายแล้ว จะทุ่มแล้ว ไอ้เกมติดอยู่ในตู้เก็บของชั้น 4 ไปช่วยมันก่อน” โต้งพูดพร้อมกับรีบวิ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
 บอลจึงรีบวิ่งตามขึ้นไป พอถึงชั้น 3 โต้งดูเวลา

“เห้ย จะทุ่มแล้วอีก 3 นาที ทันมั้ยวะ” โต้งพูด

“เอางี้ พวกเรากลับไปชั้น 1 ก่อน เผื่อยามมาปิดตึก เราจะได้ให้ยามรอก่อน มีเพื่อนติดอยู่ในตึก” บอลเสนอวิธีขึ้น

“เออๆ ดีๆ จะได้ปลอดภัยไว้ก่อน” โต้งพูด ทั้งสอง รีบวิ่งลงมาทันที
เมื่อวิ่งกลับเกือบถึงชั้น 2 แล้ว ไฟทั้งตึกก็ดับลงทันที

“เห้ย เดี๋ยวครับบบบบ” โต้งตะโกนสุดเสียง

“รอก่อนครับ มีคนติดอยู่ในนี้” บอลตะโกนอย่างสุดเสียงที่มี
เมื่อทุกคนลงมาถึงชั้น 1 สิ่งที่เจอก็คือ ... ตึกนั้นปิดไปแล้ว

“ช่วยด้วยยยยย มีคนติดอยู่ในนี้” ทั้ง 2 ช่วยกันตะโกนเรียก แต่เหมือนจะไม่มีใครได้ยิน

“เอาไงวะ” โต้งถามบอล

“โถ่เว้ย ตอนกูอยู่ไม่มาปิด กูหายไปแป๊บเดียวเท่านั้นแหละ ซวยอะไรอย่างนี้วะ” บอลบ่นขึ้นมา
เสียงข้อความเข้ามาที่มือถือของโต้ง

“เห้ย เกมส่งข้อความมา มันบอกว่า กูออกไปไม่ได้ มาช่วยกูที” โต้งพูดขึ้น

“เอางี้  ขึ้นไปพาไอ้เกมลงมาก่อน เดี๋ยวค่อยมาคุยกันอีกที” บอลพูด
ทั้ง 2 รีบวิ่งขึ้นไปชั้น 4 แต่เพียงแค่ผ่านชั้น 2 เท่านั้น ก็เห็นเหมือนมีเงาตะคุ่มๆ อยู่ที่อีกด้านหนึ่งของตึก

“เห้ย ใครอะ เกมหรอ” โต้งถาม

“เดี๋ยวๆ” บอลรีบทักโต้ง พร้อมบอกให้โต้งเดินขึ้นชั้น 3 ไปทันที

“มึงโทรหาเกม ถามว่ามันอยู่ไหน แล้วไม่ต้องสนใจเงานั้น” บอลพูด
โต้งรู้ทันที ว่าการกระทำที่บอลทำไปนั้น กำลังจะสื่ออะไร ทั้งบอลและโต้ง เหงื่อออกเต็มไปหมด
ทั้งสองคนรู้ว่า กำลังเกิดอะไรขึ้น โต้งโทรศัพท์หาเกม

“ฮัลโหล ไอ้เกม มึงอยู่ไหนวะ” โต้งคุยกับเกม

“ฮือๆๆ ไอ้โต้ง กูอยู่ชั้น 4 มึงมาช่วยกูที กูจะไม่ไหวแล้ว กูออกไปไม่ได้ ฮือๆๆ” เสียงเกมพูด เหมือนจะร้องไห้

“เออใจเย็นๆ เดี๋ยวกูขึ้นไปรับ กูอยู่ชั้น 3” โต้งพูด พร้อมกับรีบวิ่งขึ้นไปชั้น 4 พร้อมกับบอล

“มึงอยู่ห้องไหนวะ” โต้งถาม

“อยู่ห้อง 402” เกมตอบ
ทั้ง 2 รีบวิ่งเข้าไป ทุกอย่างมืดไปหมด มีเพียงแสงไฟจากมือถือที่บอลเอามาส่องนำทาง เท่านั้น

“ไอ้เกม อยู่ในนี้ป่าววะ” โต้งตะโกนถาม

“กูอยู่ในตู้ กูออกไปไม่ได้” เสียงเกมออกมาจากตู้หลังห้อง
ทั้งสองคนรีบวิ่งไปที่ตู้หลังห้อง เดินไปเปิดตู้ออก เจอเกมนั่งอยู่ในตู้ น้ำตาไหลเต็มหน้า

“พวกมึง กูกลัว กูกลัวมาก ฮือๆๆ” เกมร้องไห้ พร้อมกับขึ้นมากอดทั้งสองคนเอาไว้

“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วมึง ใจเย็นๆๆ พวกกูอยู่ตรงนี้แล้ว” โต้งกับบอลปลอบเกม

“แล้วเอาไงต่อดีวะ ทีนี้จะออกจากตึกยังไงอะ” บอลถาม

“เดี๋ยวกูโทรหา พ่อ ให้พ่อมารับ พวกเราไม่ต้องไปไหนนั้น” โต้งพูด
โต้งโทรศัพท์หาพ่อ

“พ่อครับ ผมติดอยู่ที่ตึก ในโรงเรียน พ่อมารับหน่อยครับ บอกยามให้มาเปิดตึกให้หน่อย” โต้งบอกพ่อ
พ่อของโต้งต่อว่าโต้ง แต่ก็บอกว่า เดี๋ยวไปรับ

“เดี๋ยวพ่อกูมารับละ ใจเย็นๆ ไว้” โต้งพูด
สักพักก็มีแสงเหมือนไฟฉายส่องมาจากด้านล่างผ่านหน้าต่างมากระทบเพดานหน้าห้อง

“เห้ย มีคนส่งไฟฉายมา” บอลพูด ทุกคนวิ่งออกไปดู
สิ่งที่ทุกคนเห็นคือ กลุ่มเด็กนักเรียน 6 คนอยู่ด้านล่าง

“ช่วยด้วยยยยย พวกเราติดอยู่บนนี้” โต้งตะโกนลงไป

“อ้าว ใครอะ คนหรือเปล่าอะเนี่ย” เด็กกลุ่มนั้นซึ่งดูจากลักษณะ อยู่ราวๆ ม. 2 มายืนกันเป็นกลุ่ม

“เป็นคน พี่เป็นคนครับน้อง ไปบอกนามให้มาเปิดตึกที” โต้งตะโกนลงไป
ทั้ง 3 คนดีใจ รีบวิ่งลงบันไดไปจนถึงชั้น 3 และได้ยินเสียงเด็กตะโกนขึ้นมา

“อ้าวพี่ มีน้าภารโรงอยู่ที่ชั้น 2 อะ น้าครับ เปิดตึกให้ทีครับ มีพี่ติดอยู่ชั้น 4 ครับ”
หน้าของทั้ง 3 คน เริ่มถอดสี ทั้ง 3 คนเกาะกันแน่น และรีบวิ่งไปที่หน้าต่างของชั้น 3 มองออกไปที่กลุ่มเด็กนั้น
โต้งสังเกตที่กลุ่มเด็กนั้น ซึ่งนำไฟฉายส่งไปที่ชั้น 2 ของตึก
จากนั้น เด็กเหล่านั้นก็ดูตกใจ และร้องออกมาดังลั่น และวิ่งออกไปจากประตูโรงเรียน

“เห้ย เดี๋ยวน้อง น้องงงง” บอลตะโกน แต่เด็กกลุ่มนั้นไม่มีใครสนใจ

“ฮือๆๆๆ ทำไงดีวะ กูกลัว” เกมร้องไห้ เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง

“เห้ย ใจเย็นๆ พ่อกูกำลังมา รอก่อน รอที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหนแล้ว” โต้งพูด

“เอาไงดีวะ” บอลถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวเหมือนกัน

“รออยู่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหน เค้าอยู่ชั้น 2 เราอยู่ชั้น 3 รอพ่อกูมา” โต้งพูดด้วยเสียงที่แข็งขึ้น

“ฮือๆๆ มึงแน่ใจนะว่าเค้าจะอยู่ชั้น 2 ตลอดอะ” เกมพูดพร้อมกับร้องไห้

“เออดิ ก็ไอ้บอลมันเล่าเองนิ ว่ามีคนเห็นอยู่ชั้น 2 เราไม่ได้คิดร้ายอะไร เค้าไม่ทำอะไรหรอก ใจเย็นไว้” โต้งพูดให้กำลังใจ
บอลเริ่มมีน้ำตาคลอ พร้อมเสียงสะอื้นเหมือนจะร้องไห้

“มึงจะร้องทำไมอีกคนวะบอล” โต้งถามเสียงดุๆ

“กูยังเล่าไม่จบ เลย มีหลายๆครั้งที่มีคนเห็นภารโรงคนนั้น ขึ้นมาเดินที่ชั้น 3 ทำความสะอาดไปร้องเพลงไป” บอลพูดจบ

“ฮึมๆๆ” เสียงฮัมเพลง ที่ดังมาอีกด้านหนึ่งของตึก ซึ่งเป็นเสียงผู้หญิง เย็นๆ ก็ดังขึ้น

ซ่อนแอบเป็นเกตุ (ตอนจบ)